Αναρτήσεις
αναδείξει τις δυνατότητες του μηχανήματος. Μάλλον κάποιοι πίστευαν ότι το 3D είναι αρκετό και θα πουληθεί “από μόνο του”, αλλά προσγειώθηκαν απότομα.
Τόσον καιρό, το 3DS συντηρείται είτε από 3D remakes είτε από μεταφορές γνωστών, επιτυχημένων παιχνιδιών. Δεν τίθεται θέμα ποιότητας, πολλά εξ αυτών είναι θαυμάσια, ωστόσο, δεν αποτελούν σοβαρό λόγο αγοράς της κονσόλας. Γι’ αυτό και η Nintendo ρίχνει στη μάχη, έστω και με μια μικρή καθυστέρηση, το βαρύ της όπλο. Τον πιο αναγνωρίσιμο υδραυλικό της υφηλίου.
Το μεγάλο ατού του Mario ήταν πάντα η καθολική του αποδοχή από όλες τις ηλικίες και φύλα καθιστώντας τον ως πλέον ιδανικό για την προώθηση μιας νέας κονσόλας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, πως όποτε η Nintendo συνόδευσε την κονσόλα της με ένα παιχνίδι του ιταλού μουστακαλή με τις τιράντες, “απήλαυσε” ένα επιτυχημένο λανσάρισμα. Μπορεί το Super Mario 3D Land να επαναφέρει το 3DS στην τροχιά της επιτυχίας –επιτέλους- υποστηρίζοντας επιτυχημένα και την γενναία πτώση της τιμής του; Αυτό θα το δείξει η Ιστορία, το σημαντικό για εμάς όμως, είναι ότι έχουμε στα χέρια μας το πρώτο ποιοτικό παιχνίδι φτιαγμένο εξ ολοκλήρου επάνω στα χαρακτηριστικά του φορητού μηχανήματος.
A Brand New Old Game
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρίσματα που έχουν αποκτήσει οι σχεδιαστές της ιαπωνικής εταιρίας μέσα από την πολυετή ενασχόληση τους με τα ίδια franchisea, είναι το άψογο πάντρεμα του παλιού με το νέο, του παραδοσιακού με το μοντέρνο. Μέσα στο Super Mario 3D Land μπορεί κανείς να εντοπίσει στοιχεία σχεδόν από κάθε παιχνίδι της σειράς ενσωματωμένα πάντα με την ίδια άνεση και φυσικότητα στην “τρισδιάστατη” προσωπικότητά του.
Το παιχνίδι έχει την παραδοσιακή δομή των δισδιάστατων Mario, με τις πίστες να έχουν ξεκάθαρα αρχή, μέση και τέλος με το κλασικό κατέβασμα της σημαιούλας. Για όσους ανέμεναν ένα gameplay που να συγγενεύει περισσότερο με το “ανοικτό” Super Mario 64 και τα Galaxy, παρακινούμενοι και από τις τεχνικές δυνατότητες του μηχανήματος, ίσως απογοητευθούν. Η αλήθεια είναι όμως πως έχουμε να κάνουμε με ένα παιχνίδι που σχεδιάστηκε για να παιχτεί σε φορητή κονσόλα και η μικρή διάρκεια των πιστών τέτοιας δομής εξυπηρετούν ιδανικά τους σκοπούς του. Από την άλλη, το ύφος του gameplay μοιάζει περισσότερο με τα αντίστοιχα γραμμικά “δισδιάστατα” κομμάτια των –εκπληκτικών- Galaxy, με κάποια ψήγματα αυθεντικού τρισδιάστατου platforming.
Δηλαδή, κίνηση σε έναν περιορισμένο τρισδιάστατο χώρο, με μη ελεγχόμενη –από τον παίκτη- κάμερα και platform δράση που πραγματοποιείται στις πλείστες των περιπτώσεων στον οριζόντιο και κάθετο άξονα. Αυτό το πολύ ιδιαίτερο μίγμα που δεν είναι ούτε 2D, ούτε “ελεύθερο” 3D, πιο πολύ μοιάζει ίσως με το 2.5D του Little Big Planet χωρίς όμως την –περιοριστική- σταθερή προοπτική. Η διαφορά είναι πως, ενώ τα Galaxy πηγαινοέρχονταν με μαεστρία από το ένα στυλ στο άλλο και πάλι πίσω, το Super Mario 3D Land παραμένει περισσότερο προσκολλημένο στο κυρίαρχο αυτό ύφος που περιγράψαμε.
Γι‘ αυτό και οι κινήσεις του περιορίζονται στα παραδοσιακά των δύο διαστάσεων: το βασικό άλμα και την επιτάχυνση. Κάποιες επιπλέον κινήσεις, όπως το long jump –βέβαια, μόνο long jump δεν είναι αυτό αλλά τέλος πάντων- ή το ανάποδο σάλτο, υπάρχουν ακόμα αλλά δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη χρησιμότητα, αφού το απλό άλμα είναι όχι μόνο αρκετό, αλλά και πολύ πιο αποτελεσματικό. Η προσκόλληση αυτή δεν είναι απαραίτητα κακή, απλά το παιχνίδι δεν προκαλεί το ίδιο συναίσθημα σχεδιαστικού δέους που προκαλούσαν τα προαναφερθέντα. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου πως πολλά από τα διάφορα τρικ του παιχνιδιού έρχονται απ’ ευθείας από αυτό το απέραντο εφαλτήριο ιδεών και μηχανισμών που δημιούργησε n Nintendo για το Wii.
Και αυτό είναι ίσως και το μοναδικό παράπονο μας για τον τίτλο. Ενώ συνδυάζει άψογα τόσα στοιχεία από διάφορα παιχνίδια της σειράς και αποδίδει συνεχώς μικρούς φόρους τιμής στην ιστορία του –και όχι μόνο- που θα λατρέψει το αφοσιωμένο κοινό, στην τελική, ελάχιστα πράγματα έχει να επιδείξει ως “δικά” του.
Η διασκέδαση και η απόλαυση παραμένουν κάτι παραπάνω από εγγυημένες, ωστόσο, αν έχετε παίξει τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, μην περιμένετε να εκπλαγείτε σε μεγάλο βαθμό -πέρα από την φοβερή δουλειά που έχει γίνει στο 3D, στην οποία θα επεκταθούμε σε λίγο. Η αίσθηση ότι το “έχουμε ξανακάνει” είναι δυστυχώς παρούσα -άλλοτε σε μικρότερο και άλλοτε σε μεγαλύτερο βαθμό- μέχρι το τέλος. Από την άλλη, τα πιο “συντηρητικά” Mario έχουν αποδειχτεί τα τελευταία χρόνια και τα πιο πετυχημένα. Τα New Super Mario Bros και New Super Mario Bros. Wii έχουν σημειώσει υπερδιπλάσιες πωλήσεις από τα “ανατρεπτικά” Galaxy, οπότε, δεν αποκλείεται η επιλογή αυτή της Nintendo να είναι και απόλυτα συνειδητή.
Είναι η απόλαυση του να μαζεύεις νομίσματα, με αυτόν τον υπέροχα εθιστικό ήχο, είναι το σπάσιμο των blocks, η αίσθηση του “πατήματος” των εχθρών ή του οποιουδήποτε διακόπτη, είναι το απαλό σύρσιμο στους τοίχους για το wall jump και ατελείωτα άλλα. Όλα συνοδεύονται από τόσο προσεγμένα ηχητικά εφέ και έχουν σχεδιαστεί με τόση ευλάβεια, που το παιχνίδι καταντάει εθιστικό.
Αυτό, σε συνδυασμό με την εμπειρία των σχεδιαστών της Nintendo στο level design, δημιουργούν ένα σύνολο που μπορεί να μην είναι πάντα ανατρεπτικό –όπως εδώ- αλλά αναμφίβολα απολαυστικό και πολύ ανώτερο του ανταγωνισμού στο είδος. Ουσιαστικά, η σύγκριση μπορεί να γίνει μόνο με τα των άλλων παιχνιδιών της “οικογένειας” και μόνο μέσω αυτής προκύπτουν τα όποια παράπονά μας. Και δεν είναι καθόλου απίθανο, κάποιος που δεν είχε την τύχη να ασχοληθεί με τα Galaxy, να θεωρήσει το 3D Land ένα από τα καλύτερα της σειράς σε όλα τα επίπεδα. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός όμως, πως κατά τα φαινόμενα, δεν “έστυψαν” και πολύ το μυαλό τους εκεί στο Kyoto για κάτι καινούργιο -πέρα από το 3D.
Όσον αφορά την εργονομία του 3DS τώρα, αυτή η μοναδική αίσθηση έχει μεταφερθεί με απόλυτη επιτυχία. Ο αναλογικός μοχλός λειτουργεί ανέλπιστα καλά και το γεγονός πως τα περίτεχνα άλματα –με συνδυασμό κουμπιών- δεν είναι απαραίτητα, δημιουργεί πολύ μεγάλη άνεση στον χειρισμό αφού τις περισσότερες φορές δύο κουμπιά –συν τον αναλογικό- είναι τα μόνα που χρησιμοποιούμε.
Μισό δικό μου, μισό δικό σου
Δεν είναι κανένα σπουδαίο μυστικό το ότι η Nintendo έχει, τον τελευταίο καιρό, ως απόλυτο στόχο να δημιουργεί παιχνίδια που απευθύνονται σε όλα ανεξαιρέτως τα κοινά. Το εγχείρημα αυτό βέβαια, εκτός από πολύ δύσκολο να εφαρμοστεί στην πράξη, είναι και επικίνδυνο. Δεν είναι λίγες οι φορές που προσπαθώντας να ικανοποιήσεις τους πάντες, καταλήγεις τελικά να μην ικανοποιείς κανέναν. Ευτυχώς για αυτήν, αλλά κυρίως για εμάς, στο Super Mario 3D Land τα καταφέρνει περίφημα χωρίς να γίνεται σε κανένα σημείο ενοχλητική –το ακούς αυτό Fi; - ούτε για το ένα κοινό αλλά ούτε και για το άλλο.
Το παιχνίδι έχει στην ουσία χωριστεί στη μέση, με τους οκτώ κόσμους του να διπλασιάζονται με άλλους τόσους “ειδικούς” κόσμους με τον “τερματισμό” του παιχνιδιού. Στους οκτώ “ειδικούς” έχουμε έναν συνδυασμό νέων πιστών με παλιές, που διαφοροποιούνται με κάποια νέα παράμετρο, η οποία προστίθεται για να δυσκολέψει τα πράγματα –περιορισμένος χρόνος, πιο γρήγορος ρυθμός, Dark Mario κ.τ.λ.. Όπως ακριβώς συνέβαινε με τους κομήτες στα Galaxy δηλαδή.
Επιπλέον, αφαιρείται και η ειδική στολή που κάνει άτρωτο τον παίκτη –σαν ένα “αστεράκι” απεριόριστου χρόνου- που εμφανιζόταν στους αρχικούς κόσμους όταν αυτός έχανε για πέντε συνεχόμενες φορές στο ίδιο σημείο. Η συλλογή των μεταλλίων μέσα στις πίστες αρχίζει να αποκτά νόημα, αφού με αυτά “ξεκλειδώνονται” νέες πίστες, όπως, και η δυνατότητα να κουβαλάμε μαζί μας δύο power ups που διευκολύνει τη ζωή μας στους αρχικούς οκτώ και προσθέτει μια μικρή νότα στρατηγικής όταν τα πράγματα αρχίζουν να ζορίζουν.
Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την ομαλά κλιμακούμενη δυσκολία, συνθέτουν ένα βολικό αποτέλεσμα που είναι αρκούντως εύκολο και φιλικό προς τους νέους χρήστες, χωρίς ποτέ να γίνεται βαρετό για τους πιο αφοσιωμένους. Και φυσικά, το επίπεδο δυσκολίας στους τελευταίους κόσμους είναι στα γνωστά Hardcore επίπεδα που μας έχει συνηθίσει η σειρά.
The First of a Kind
Το Super Mario 3D Land σηματοδοτεί ουσιαστικά τον πρώτο τίτλο της Nintendo δημιουργημένο εξ αρχής για να εκμεταλλευθεί τις τρισδιάστατες δυνατότητες του φορητού. Και η προσπάθεια αυτή είναι εμφανής από την πρώτη στιγμή. Με την ποιότητα του εφέ να σταθεροποιείται στους τελευταίους in-house τίτλους σε υψηλά επίπεδα, η διαφορά εντοπίζεται στον έξυπνο σχεδιασμό και την δαιμόνια δουλειά που έχει γίνει με την κάμερα. Οι σχεδιαστές της Nintendo συνεχώς προσπαθούν να σκαρφιστούν τρόπους με τους οποίους θα δώσουν έμφαση στο εφέ και τα καταφέρνουν με εντυπωσιακά αποτελέσματα.
Η κάμερα προσπαθεί ακούραστα να βρει την καταλληλότερη προοπτική για να τονίσει το βάθος, παραμένοντας λειτουργική, παίρνοντας άλλοτε μια πλάγια θέση, άλλοτε “τραβώντας” από το “ταβάνι”, άλλοτε επιστρέφοντας σε πιο παραδοσιακές λήψεις, άλλοτε ζουμάροντας απότομα και, γενικότερα, παίζοντας συνεχώς πολύ έξυπνα παιχνίδια που χάριν του εφέ δίνουν μια πρωτόγνωρη ζωντάνια.
Διάφορα οπτικά “κολπάκια” κάνουν την εμφάνισή τους με την πρώτη ευκαιρία: μπουρμπουλήθρες που αιωρούνται, πουλιά που πετούν πάνω από το κεφάλι μας, πεταλούδες, λουλούδια “κλέφτες” που διαλύονται με την πρώτη επαφή. Γίνεται ανελλιπώς μια συνειδητή προσπάθεια, με την παραμικρή ευκαιρία, να τονισθεί η τρισδιάστατη αισθητική. Η επιτυχία του εγχειρήματος γίνεται εμφανέστερη όταν ο παίκτης απενεργοποιεί το 3D. Το παιχνίδι χάνει τεράστιο μέρος της οπτικής γοητείας του, φαίνεται “φτωχό” και “άψυχο”. Πραγματικά δεν πιστεύαμε στα μάτια μας τη διαφορά στην αίσθηση που αποκομίζει ο παίκτης όταν λείπει η επιπλέον διάσταση.
Είναι σαν να παρακολουθεί κανείς μια ταινία που έχει γυριστεί έγχρωμη, με την κατάλληλη κινηματογραφική γλώσσα, σε ασπρόμαυρη τηλεόραση. Το 3D, επιτέλους, αποτελεί ένα αδιαίρετο χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του τίτλου και όχι απλά ένα πρόσθετο αισθητικό “έδεσμα” . Για πρώτη φορά λοιπόν, ο παίκτης δεν διανοείται ούτε στιγμή να απενεργοποιήσει το εφέ ή, έστω, να το μειώσει και αυτό νομίζουμε τα λέει όλα.
Όσον αφορά τον ηχητικό τομέα, ο σχεδιασμός είναι αριστουργηματικός -όπως σε κάθε παιχνίδι της σειράς- δίνοντας συνεχώς ερεθίσματα και λειτουργώντας με τρόπους που οι περισσότεροι παίκτες ίσως να μην συνειδητοποιήσουν καν αν δεν δώσουν την ανάλογη προσοχή. Όπως αναφέραμε και προηγουμένως, αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια της εμπειρίας “Mario”. Οι συνθέσεις είναι επιτυχημένες, συνδυάζοντας παλιό με νέο αλλά θα προτιμούσαμε λίγη παραπάνω ποικιλία.
Close encounters of a 3D Kind…
Ολοκληρώνοντας, το Super Mario 3D Land επιτυγχάνει απόλυτα τους σκοπούς του. Είναι το πρώτο παιχνίδι που δημιουργήθηκε με βάση τις δυνατότητες του 3DS, προσφέροντας μια αυθεντική τρισδιάστατη εμπειρία, επινοώντας στην πορεία μία εξαίσια νέα αισθητική “γλώσσα”, που δεν φαίνεται ποτέ αποκομμένη από την υπόλοιπη εμπειρία. Χωρίς καμία υπερβολή, είναι ο πρώτος πραγματικός τίτλος-διαφήμιση του 3D gaming. Ταυτόχρονα, αποτελεί το ιδανικό φορητό παιχνίδι που μπορεί να παιχτεί με την ίδια άνεση για μικρά όσο και για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Η αγέραστη γοητεία του συμπαθούς υδραυλικού και ο εθισμός των απλών μηχανισμών του δεν μας αφήνουν το παραμικρό περιθώριο να προσπεράσουμε το Super Mario 3D Land.
Μπορεί να μην έχει τη φρεσκάδα των δύο Galaxy, ούτε το ξένοιαστο, “αναρχικό” πνεύμα τους. Παραμένει όμως το ίδιο διασκεδαστικό και απολαυστικό όπως την πρώτη φορά που περάσαμε το πρώτο μας εμπόδιο με τον Mario. Εξάλλου, για να μην κρυβόμαστε και πίσω από το δάκτυλό μας, παιχνίδια σαν τα Super Mario Galaxy δεν βγαίνουν κάθε τρεις και λίγο. Γι’ αυτό, μέχρι να έρθει το επόμενο που θα μας “αναστατώσει” και πάλι, εμείς θα βρίσκουμε παρηγοριά στον όμορφο κόσμο του 3D Land, όπου το παραδοσιακό “χορεύει” με το μοντέρνο και αυτά τα καταραμένα νομίσματα ποτέ δεν φαινόντουσαν πιο... λαχταριστά.
Πηγή: gameover.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου