Αφιερωμένο εξαιρετικά στους δύο... άγονους γόνους των οικογενειών Καραμανλή και Παπανδρέου

Η Ελλάδα είχε, δυστυχώς, την ατυχία στη δυσκολότερη καμπή της ιστορίας της μεταπολεμικά να είναι, κατά την οικονομική κρίση του 2008, Πρωθυπουργός ο κ. Κ. Καραμανλής και το 2009 να τον διαδεχτεί ο κ. Γ. Παπανδρέου, την παραίτηση του οποίου δεχτήκαμε πρόσφατα με ανακούφιση και ικανοποίηση.
Οι δύο αυτοί... Άγονοι(αναποτελεσματικοί) γόνοι των οικογενειών Καραμανλή και Παπανδρέου αναρριχήθηκαν, με μοναδικό προσόν την καταγωγή τους, στην αρχηγία των κομμάτων Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ αντίστοιχα και στη συνέχεια έγιναν, με την ψήφο μας βέβαια,Πρωθυπουργοί και οδήγησαν την χώρα στο χείλος της καταστροφής και το λαό να υποφέρει, εξαιτίας τους, τα πάνδεινα.
Αντί άλλης κριτικής και σχολίων τους αφιερώνω εξαιρετικά, ως πολύτιμα βοηθήματα αυτοκριτικής, τα παρακάτω:

• Την μαντινάδα που απάντησε ο αείμνηστος Ελευθέριος Βενιζέλος όταν τον ρώτησαν πώς κατάφερε να φτάσει τόσο ψηλά αν και δεν προερχόταν από κάποιο τζάκι:

                                       Σαν είναι ο τράγος δυνατός

                                       δεν τόνε σκιάζει η μάντρα

                                       ο άντρας κάνει τη γενιά 

                                       και όχι η γενιά των άντρα

• Το ποίημα του Γ. Δροσίνη "Φωτερά Σκοτάδια": 

                                       Ω θαλασσοθεμέλιωτα και 

                                       ηλιόσκεπα παλάτια,

                                       χτισμένα από τα σύννεφα

                                       της θερινής βραδιάς,

                                       "Δεν θέλω του κισσού το 

                                        πλάνο ψήλωμα

                                        σε ξένα αποστηλώματα

                                        δεμένο 

                                        ας είμαι ένα καλάμι,ένα

                                        χαμόδεντρο,

                                        μα όσο ανεβαίνω, μόνος ν'

                                        ανεβαίνω.

                                        Δεν θέλω του γιαλού το

                                        λαμποφέγγισμα

                                        που δείχνεται άσπρο με του

                                        ήλιου τη χάρη

                                        θέλω να δίνω φως από τη 

                                        φλόγα μου και ας είμαι ένα

                                        ταπεινό λυχνάρι".

Posted in: Ο Αιρετικός της Τρίτης