Αναρτήσεις
''Άλπεις'' ονομάζεται η καινούργια ταινία του Γιώργου Λάνθιμου που προβάλλεται από σήμερα στις κινηματογραφικές αίθουσες.Η ταινία έχει πάρει ήδη βράβειο στο φεστιβάλ της Βενετίας ενώ αναμένεται πάλι να προκαλέσει θόρυβο γύρω από το ονομά της χάρη στην υπόθεση της . Η επιχείρηση ''Άλπεις'' προσφέρει, έναντι χρηματικής αμοιβής, ανθρώπους σε άτομα, που έχουν χάσει αγαπημένα τους πρόσωπα, να αντικαθιστούν τους
νεκρούς στις καθημερινές σχέσεις τους με τους συγγενείς.
Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος
Ηθοποιοί: Αριάν Λαμπέντ, Άρης Σερβετάλης, Αγγελική Παπούλια, Τζόνι Βεκρής
Χρονολογία παραγωγής: 2011
Χώρα παραγωγής: Ελλάδα
Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε μια κριτική του Θ. Κουτσογιαννόπουλου για την ταινία όπως αναρτήθηκε στην Lifo καθώς και την συνέντευξη που πήρε από τον σκηνοθέτη Γ. Λάνθιμο
''Η ομάδα ονομάζεται «Άλπεις» και ο αρχηγός της, ο τραυματιοφορέας, ονομάζεται Mont Blanc. Τα μέλη της ομάδας είναι υποχρεωμένα να λειτουργούν σύμφωνα με κάποιους κανόνες που έχει ορίσει ο αρχηγός. Η νοσοκόμα δεν υπακούει αυτούς τους κανόνες. Η Αγγελική Παπούλια (καταπληκτική και πάλι), η οποία την υποδύεται, είναι αυτή που θέλει ν’ αποσπαστεί. Έτσι κι αλλιώς, η ενότητα της ομάδας είναι εύθραυστη. Η νοσοκόμα, ο πιο πλήρης χαρακτήρας της ταινίας, δεν αρκείται στον ρόλο της και ρισκάρει. Εκπαιδευμένη στη φροντίδα και την απόσταση απ’ τον ασθενή, ψάχνει άτσαλα την ουσιαστική υπαγωγή της σε μια πραγματική οικογένεια.
Στις ταινίες του Λάνθιμου, ο τόπος της συγκίνησης δεν είναι ακριβώς μια άφθαστη ουτοπία, αλλά το καλά κρυμμένο Shangri-Las που κατακτάται με κόπο και αίμα. Αν η γυμνάστρια μεθοδεύει την επιβίωσή της μέσα απ’ τα προπονητικά βήματα της επανάληψης και της πονηριάς ενός αθλητή που πάει να καλοπιάσει τον προπονητή του και ο τραυματιοφορέας αρκείται σε μια επιδερμική, αφασική εφαρμογή των κανόνων, η νοσοκόμα είναι η μόνη που θέλει να ζήσει, κι ας πεθάνει. Οι Άλπεις είναι ένα κινηματογραφικό μωσαϊκό με μικρές εκρήξεις μέλανος και σουρεαλιστικού χιούμορ, αποσπασματικές εικόνες που ψάχνουν τα πρόσωπα πίσω απ’ την υποκριτική τους ικανότητα και, πάνω απ’ όλα, μια σπουδή για τη συμπόνια και την απώλεια, ανήσυχη και πρωτότυπη. Χιονισμένη και δύσβατη οροσειρά, οι Άλπεις είναι μια ομάδα που υποκαθιστά, καλύπτει ένα σημαντικό κενό, αλλά δεν ζεσταίνει την παγωνιά – συνεπώς, καλά κάνει ο Λάνθιμος και αντιλαμβάνεται το «παίξιμο» των ηθοποιών του ως μια μηχανική ανταλλαγή διαλόγου, με απουσία της συνηθισμένης ανάκλησης συναισθήματος. Αντίθετα απ’ τον Κυνόδοντα, δεν είναι έγκλειστοι, αλλά μια συμμορία από σωσίες, απρόθυμοι κομπάρσοι σ’ ένα πονηρά μακάβριο, υπαρξιακό θρίλερ. Δεν υπάρχει οικειότητα, ακόμη και στις πιο προσωπικές συνευρέσεις. Για πρώτη φορά κοντά σ’ ένα σχετικά αναγνωρίσιμο αλλά απροσδιόριστο ελληνικό αστικό τοπίο, μετά την απόκοσμη Κινέττα και τον απομονωμένο Κυνόδοντα, οι Άλπεις πάνε ένα βήμα πιο πέρα, πετάνε το ρούχο της περίστασης, ακόμη και τη στενή δέσμευση της ελληνικότητας, αντιστέκονται σθεναρά στις προφανείς απαντήσεις, αναρωτιούνται για την ασθενή κι απρόβλεπτη φύση της ανθρώπινης ύπαρξης. Διαστροφή; Δεν νομίζω. Καλύτερα human wasteland. Ο Λάνθιμος ανταλλάσσει τη δραματική σάτιρα μ’ ένα ψυχρό γκανγκστερικό ιδίωμα, όπου η «αναντικατάστατη» ομάδα με τους υποκατάστατους εκμεταλλεύεται τον πόνο, προσφέροντας το ξεροκόμματο της συντροφιάς με μεθοδικό επαγγελματισμό. Ό,τι ζητάς παίρνεις. Η έκκληση για παρέα είναι πραγματικό περιστατικό, ένα ακόμη αποδεικτικό απόγνωσης μεταφυσικής ερημιάς. Οι Άλπεις είναι μια τολμηρή ταινία, έμμεσα πολιτική, βαθιά ανθρώπινη.''
Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος
Ηθοποιοί: Αριάν Λαμπέντ, Άρης Σερβετάλης, Αγγελική Παπούλια, Τζόνι Βεκρής
Χρονολογία παραγωγής: 2011
Χώρα παραγωγής: Ελλάδα
Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε μια κριτική του Θ. Κουτσογιαννόπουλου για την ταινία όπως αναρτήθηκε στην Lifo καθώς και την συνέντευξη που πήρε από τον σκηνοθέτη Γ. Λάνθιμο
''Η ομάδα ονομάζεται «Άλπεις» και ο αρχηγός της, ο τραυματιοφορέας, ονομάζεται Mont Blanc. Τα μέλη της ομάδας είναι υποχρεωμένα να λειτουργούν σύμφωνα με κάποιους κανόνες που έχει ορίσει ο αρχηγός. Η νοσοκόμα δεν υπακούει αυτούς τους κανόνες. Η Αγγελική Παπούλια (καταπληκτική και πάλι), η οποία την υποδύεται, είναι αυτή που θέλει ν’ αποσπαστεί. Έτσι κι αλλιώς, η ενότητα της ομάδας είναι εύθραυστη. Η νοσοκόμα, ο πιο πλήρης χαρακτήρας της ταινίας, δεν αρκείται στον ρόλο της και ρισκάρει. Εκπαιδευμένη στη φροντίδα και την απόσταση απ’ τον ασθενή, ψάχνει άτσαλα την ουσιαστική υπαγωγή της σε μια πραγματική οικογένεια.
Στις ταινίες του Λάνθιμου, ο τόπος της συγκίνησης δεν είναι ακριβώς μια άφθαστη ουτοπία, αλλά το καλά κρυμμένο Shangri-Las που κατακτάται με κόπο και αίμα. Αν η γυμνάστρια μεθοδεύει την επιβίωσή της μέσα απ’ τα προπονητικά βήματα της επανάληψης και της πονηριάς ενός αθλητή που πάει να καλοπιάσει τον προπονητή του και ο τραυματιοφορέας αρκείται σε μια επιδερμική, αφασική εφαρμογή των κανόνων, η νοσοκόμα είναι η μόνη που θέλει να ζήσει, κι ας πεθάνει. Οι Άλπεις είναι ένα κινηματογραφικό μωσαϊκό με μικρές εκρήξεις μέλανος και σουρεαλιστικού χιούμορ, αποσπασματικές εικόνες που ψάχνουν τα πρόσωπα πίσω απ’ την υποκριτική τους ικανότητα και, πάνω απ’ όλα, μια σπουδή για τη συμπόνια και την απώλεια, ανήσυχη και πρωτότυπη. Χιονισμένη και δύσβατη οροσειρά, οι Άλπεις είναι μια ομάδα που υποκαθιστά, καλύπτει ένα σημαντικό κενό, αλλά δεν ζεσταίνει την παγωνιά – συνεπώς, καλά κάνει ο Λάνθιμος και αντιλαμβάνεται το «παίξιμο» των ηθοποιών του ως μια μηχανική ανταλλαγή διαλόγου, με απουσία της συνηθισμένης ανάκλησης συναισθήματος. Αντίθετα απ’ τον Κυνόδοντα, δεν είναι έγκλειστοι, αλλά μια συμμορία από σωσίες, απρόθυμοι κομπάρσοι σ’ ένα πονηρά μακάβριο, υπαρξιακό θρίλερ. Δεν υπάρχει οικειότητα, ακόμη και στις πιο προσωπικές συνευρέσεις. Για πρώτη φορά κοντά σ’ ένα σχετικά αναγνωρίσιμο αλλά απροσδιόριστο ελληνικό αστικό τοπίο, μετά την απόκοσμη Κινέττα και τον απομονωμένο Κυνόδοντα, οι Άλπεις πάνε ένα βήμα πιο πέρα, πετάνε το ρούχο της περίστασης, ακόμη και τη στενή δέσμευση της ελληνικότητας, αντιστέκονται σθεναρά στις προφανείς απαντήσεις, αναρωτιούνται για την ασθενή κι απρόβλεπτη φύση της ανθρώπινης ύπαρξης. Διαστροφή; Δεν νομίζω. Καλύτερα human wasteland. Ο Λάνθιμος ανταλλάσσει τη δραματική σάτιρα μ’ ένα ψυχρό γκανγκστερικό ιδίωμα, όπου η «αναντικατάστατη» ομάδα με τους υποκατάστατους εκμεταλλεύεται τον πόνο, προσφέροντας το ξεροκόμματο της συντροφιάς με μεθοδικό επαγγελματισμό. Ό,τι ζητάς παίρνεις. Η έκκληση για παρέα είναι πραγματικό περιστατικό, ένα ακόμη αποδεικτικό απόγνωσης μεταφυσικής ερημιάς. Οι Άλπεις είναι μια τολμηρή ταινία, έμμεσα πολιτική, βαθιά ανθρώπινη.''
''ΔΥΣΤΥΧΩΣ, γύρισα τις Άλπεις
ψηφιακά. Τις δυο προηγούμενες σε φιλμ, κανονικά. Πάμε όλο και χειρότερα
οικονομικά. Προσπαθήσαμε και δεν φάνηκε ότι δεν ήταν φιλμ. Ούτε και ο
Ντάρεν Αρονόφσκι που το είδε στη Βενετία το κατάλαβε.
ΤΟ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ κάποιος αν είναι ρεαλιστικός ο τρόπος που παίζουν οι ηθοποιοί στις ταινίες μου και να μην αντιδρά όταν βλέπει ένα σίριαλ στην τηλεόραση, θεωρώντας ότι αυτό είναι φυσιολογικό, δεν έχω λόγια να το χαρακτηρίσω. Κάτω από μια κοινή λογική, το σίριαλ είναι ρεαλιστικό. Κατά τη γνώμη μου, δεν είναι. Επίσης, ούτε το λεγόμενο ρεαλιστικό σινεμά απεικονίζει την πραγματικότητα ούτε καν το ντοκιμαντέρ, καθώς οι άνθρωποι που εμφανίζονται εκεί μπαίνουν σε μια τελείως διαφορετική συνθήκη απ’ το αν ήταν στην καθημερινότητά τους, διότι στο ντοκιμαντέρ συνειδητοποιούν ότι καταγράφονται. Από εκεί και πέρα, σημασία έχει ο τρόπος απεικόνισης, το πώς ξεγελάς αυτόν που το βλέπει με τη δική σου προσέγγιση της αλήθειας. Δεν σημαίνει πως ο δικός μου τρόπος είναι ο μόνος ή ο καλύτερος. Και απ’ το άλλο άκρο υπάρχουν λίγα, καλά παραδείγματα. Οι ταινίες του Κασσαβέτη, για παράδειγμα, οι οποίες είναι τρομακτικά δυνατές και συγκινητικές. Τον Κεν Λόουτς δεν τον εκτιμώ τόσο (γελάει). Φαντάσου πως οι αγαπημένοι μου σκηνοθέτες είναι ο Μπρεσόν κι ο Κασσαβέτης - τελείως διαφορετικό σινεμά. Με διαφορετικούς τρόπους και αντίθετες μεθόδους φτάνουν και ο ένας ο άλλος στη συγκίνηση.
ΕΥΕΛΠΙΣΤΩ ΝΑ ΦΤΑΣΩ στη συγκίνηση με τις ταινίες μου. Δεν εννοώ να κλαις, όπως στον Τιτανικό. Σε ανύποπτο χρόνο θέλω να βγάλω τη συγκίνηση μέσα στο φιλμ, όχι αναγκαστικά απ’ την ιστορία αλλά απ’ το γεγονός ότι οι άνθρωποι είναι εκτεθειμένοι μ’ έναν συγκεκριμένο τρόπο, έτσι ώστε να θαυμάζεις το συναίσθημα που έχει παραχθεί μέσα από ευτελή υλικά, όπως μια κάμερα. Επιδιώκω ο θεατής να μπορέσει να ξεχάσει ότι το φιλμ είναι κατασκευασμένο, το μυαλό του να χάσει την πραγματικότητα και να παρασυρθεί.
ΣΑΝ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ; Μάλλον, ναι. (γελάει)
ΔΕΝ ΣΥΝΗΘΙΖΩ ΝΑ ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΤΙς ΤΑΙΝΙΕΣ. Περιμένω τους άλλους να το κάνουν. Τις περισσότερες φορές δεν έχουμε φανταστεί τις ιστορίες και τα συμπεράσματα που βγαίνουν απ’ τη θέαση. Εσκεμμένα προσπαθούμε να εμπλέξουμε τον θεατή στην ταινία, ανάλογα με τη διάθεση, τον χαρακτήρα ή την εκπαίδευσή του. Μέσα σε μια αίθουσα, η ταινία μπορεί πολύ εύκολα να περάσει απ’ τη μια ατμόσφαιρα στην άλλη. Ακόμη κι εγώ επηρεάζομαι από τη συλλογική ενέργεια του κοινού: μου έχει τύχει να βλέπω αυτό που έχω φτιάξει και να μοιάζει ότι διαρκεί 8 ώρες και άλλοτε να φαντάζει ως το πιο ανάλαφρο πράγμα του κόσμου.
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΑ ΠΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ένα έντονο πακετάρισμα της οικονομικής κρίσης με την ελληνική καλλιτεχνική παρουσία στο εξωτερικό στη μέχρι τώρα μικρή διαδρομή των Άλπεων στα φεστιβάλ. Εντάξει…
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ πολλοί παραγωγοί που ενδιαφέρονται για τα πρότζεκτ μου και οι κύριοι χρηματοδότες ταινιών, που είναι το Film Four και το BBC. Το ότι ήταν μεγάλη επιτυχία ο Κυνόδοντας στην Αγγλία, για το είδος του φιλμ που είναι, δεν είναι αποκομμένο απ’ το ενδιαφέρον που δείχνουν. Ο μηχανισμός υποστήριξης που υπάρχει εκεί για ολόκληρο το φάσμα του σινεμά δεν έχει καμιά σχέση με τον δικό μας. Είναι μεγάλη τύχη και θα ήταν βλακεία να το απορρίψω ή να το αγνοήσω.
ΤΗ ΜΙΖΕΡΙΑ με την οποία κάνουμε εδώ τις ταινίες προσπαθώ να μην την κρύψω αλλά να της επιτρέψω να εμπλουτίσει την ίδια την ταινία. Ένας απ’ τους βασικούς λόγους που κάναμε τις Άλπεις εδώ, χωρίς να έχουμε χρήματα, ήταν να μην προσπαθήσουμε να φαίνεται κάτι άλλο από αυτό που είναι τελικά. Με digital, με τους χώρους που μας δίνουν τσάμπα οι φίλοι μας…
ΕΓΩ ΔΕΝ ΓΡΑΦΩ-ΓΡΑΦΩ. Ο σεναριογράφος Ευθύμης Φιλίππου είναι πάντα παρών στα γυρίσματα. Πολλές φορές γυρίζουμε σκηνές που σκεφτόμαστε επιτόπου.
ΜΕ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ, κάθε φορά, μόλις τελειώσει η παράσταση, λέω πως δεν θα ξανασκηνοθετήσω,. Και μετά από 2-3 χρόνια μου περνάει η άρνηση. Το θέατρο μού δίνει την ευκαιρία να δουλέψω περισσότερο με τους ηθοποιούς. Το έργο το ψάχνω πάντα. Γενικότερα, δεν μου είναι πολύ ευχάριστο. Ωστόσο, ούτε και το σινεμά μού είναι τόσο ευχάριστο. (γελάει)
ΣΤΗΝ ΑΠΟΝΟΜΗ ΤΩΝ ΟΣΚΑΡ είχα δυο λόγους στην τσέπη μου και αν κέρδιζα, θα έλεγα κάτι άλλο, άσχετο. Αλήθεια. Όχι στα ελληνικά. Γενικά, ήθελα να πω κάτι που για μένα ήταν συγκινητικό δεδομένου ότι μια τέτοια ταινία δεν είχε καθόλου υπόψη της κάτι σαν τα Όσκαρ ούτε στην πιο τρελή της φαντασία. Αν σ’ το λέγανε, κάπως θα το σνόμπαρες και θα έλεγες πως εμείς δεν κάνουμε ταινίες για τα Όσκαρ. Υπάρχει ειρωνεία κι αντίστιξη σε αυτό: ότι αν σ’ το έλεγαν θα το έφτυνες, ως είδος, κι από την άλλη φτάνεις εκεί κι αισθάνεσαι τόσο συγκινημένος και μικρός που συμβαίνει αυτό το πράγμα, που είναι κάπως για την τέχνη, το σινεμά, και για το τι θεωρεί ο καθένας ότι είναι τέχνη ή όχι. Είναι πολύ περίεργο το συναίσθημα.
ΕΧΩ ΑΤΖΕΝΤΗΔΕΣ στην Αμερική. Είχα επικοινωνήσει πριν και όταν ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα του Κυνόδοντα, τους έκλεισα κανονικά. Υπάρχουν πράγματα που είναι ενδιαφέροντα, αλλά είναι δύσκολο να συμβεί. Στην αρχή είπα πως θα έχει πλάκα να κάνω μια ταινία εκεί. Στη συνέχεια, όταν διαβάζεις τα σενάρια, γνωρίζεις τους παραγωγούς, καταλαβαίνεις πόσο εύκολα μπορεί να χαθεί ο έλεγχος, να κάνεις κάτι που δεν έχει καθόλου ενδιαφέρον και να καταντήσεις να κάνεις ένα τεράστιο διαφημιστικό επί έναν χρόνο. Όποτε διαβάζω ένα σενάριο που με ιντριγκάρει, οι ατζέντηδες μού λένε, «αυτό έχει “πεθάνει” και δεν θέλει να το κάνει κανένας. Έχει κολλήσει γιατί δεν είναι αρκετά εμπορικό». Συνήθως αυτά διαλέγω. (γελάει)
ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ τις αμερικανικές τηλεοπτικές σειρές, το ενδιαφέρον είναι να θέσεις εσύ το ύφος του σίριαλ, με τον πιλότο και τα δυο πρώτα επεισόδια, ας πούμε. Αλλιώς είναι κάτι σαν trafficking. Πέρα από εμπειρία και χρήματα, δεν είναι και τίποτε, και δεν είναι προτεραιότητά μου. Εκεί τα έχουν χωρισμένα: άλλοι κοιτάζουν τα τηλεοπτικά σενάρια και άλλοι τις ταινίες. Στην εταιρεία CAA, όπου είμαι, ασχολείται διαφορετικό τμήμα με την τηλεόραση. Επίσης, ενώ πίστευα πως θα ήταν σχετικά εύκολο να σκηνοθετήσω κάπου ένα επεισόδιο, τελικά απαιτείται πολύς χρόνος. Δεν είναι απλή διαδικασία να μπεις και να γυρίσεις δυο επεισόδια.
ΜΟΥ ΕΧΟΥΝ ΔΩΣΕΙ μερικά σενάρια για τηλεταινίες να κοιτάξω. Δραματικά. Με στοιχεία θρίλερ. (γελάει)
ΠΟΤΕ ΔΕΝ Μ' ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ν’ απαντήσω σε κείμενα (σ.σ., εννοώντας ένα πρόσφατο άρθρο στην εφημερίδα «Το Βήμα» που έθιγε μια πιθανή ομοιότητα του σεναρίου των Άλπεων μ’ ένα μυθιστόρημα). Το «Βήμα» έχει δει την ταινία; Όχι. Το έγραψε όμως, παρόλο που δεν έχει δει την ταινία. Σπαταλάς τόση ενέργεια με το ν’ απαντάς. Αλλά αυτό από μόνο του, δηλαδή ότι κάποιος κάθεται να γράψει χωρίς να έχει δει την ταινία, δείχνει τη φύση αυτού του πράγματος, γιατί το κάνει κάποιος. Από εκεί και πέρα, το να βγω και ν’ απαντήσω είναι χαμένος χρόνος.''
Δείτε το τρέιλερ της ταινίαςΤΟ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ κάποιος αν είναι ρεαλιστικός ο τρόπος που παίζουν οι ηθοποιοί στις ταινίες μου και να μην αντιδρά όταν βλέπει ένα σίριαλ στην τηλεόραση, θεωρώντας ότι αυτό είναι φυσιολογικό, δεν έχω λόγια να το χαρακτηρίσω. Κάτω από μια κοινή λογική, το σίριαλ είναι ρεαλιστικό. Κατά τη γνώμη μου, δεν είναι. Επίσης, ούτε το λεγόμενο ρεαλιστικό σινεμά απεικονίζει την πραγματικότητα ούτε καν το ντοκιμαντέρ, καθώς οι άνθρωποι που εμφανίζονται εκεί μπαίνουν σε μια τελείως διαφορετική συνθήκη απ’ το αν ήταν στην καθημερινότητά τους, διότι στο ντοκιμαντέρ συνειδητοποιούν ότι καταγράφονται. Από εκεί και πέρα, σημασία έχει ο τρόπος απεικόνισης, το πώς ξεγελάς αυτόν που το βλέπει με τη δική σου προσέγγιση της αλήθειας. Δεν σημαίνει πως ο δικός μου τρόπος είναι ο μόνος ή ο καλύτερος. Και απ’ το άλλο άκρο υπάρχουν λίγα, καλά παραδείγματα. Οι ταινίες του Κασσαβέτη, για παράδειγμα, οι οποίες είναι τρομακτικά δυνατές και συγκινητικές. Τον Κεν Λόουτς δεν τον εκτιμώ τόσο (γελάει). Φαντάσου πως οι αγαπημένοι μου σκηνοθέτες είναι ο Μπρεσόν κι ο Κασσαβέτης - τελείως διαφορετικό σινεμά. Με διαφορετικούς τρόπους και αντίθετες μεθόδους φτάνουν και ο ένας ο άλλος στη συγκίνηση.
ΕΥΕΛΠΙΣΤΩ ΝΑ ΦΤΑΣΩ στη συγκίνηση με τις ταινίες μου. Δεν εννοώ να κλαις, όπως στον Τιτανικό. Σε ανύποπτο χρόνο θέλω να βγάλω τη συγκίνηση μέσα στο φιλμ, όχι αναγκαστικά απ’ την ιστορία αλλά απ’ το γεγονός ότι οι άνθρωποι είναι εκτεθειμένοι μ’ έναν συγκεκριμένο τρόπο, έτσι ώστε να θαυμάζεις το συναίσθημα που έχει παραχθεί μέσα από ευτελή υλικά, όπως μια κάμερα. Επιδιώκω ο θεατής να μπορέσει να ξεχάσει ότι το φιλμ είναι κατασκευασμένο, το μυαλό του να χάσει την πραγματικότητα και να παρασυρθεί.
ΣΑΝ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ; Μάλλον, ναι. (γελάει)
ΔΕΝ ΣΥΝΗΘΙΖΩ ΝΑ ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΤΙς ΤΑΙΝΙΕΣ. Περιμένω τους άλλους να το κάνουν. Τις περισσότερες φορές δεν έχουμε φανταστεί τις ιστορίες και τα συμπεράσματα που βγαίνουν απ’ τη θέαση. Εσκεμμένα προσπαθούμε να εμπλέξουμε τον θεατή στην ταινία, ανάλογα με τη διάθεση, τον χαρακτήρα ή την εκπαίδευσή του. Μέσα σε μια αίθουσα, η ταινία μπορεί πολύ εύκολα να περάσει απ’ τη μια ατμόσφαιρα στην άλλη. Ακόμη κι εγώ επηρεάζομαι από τη συλλογική ενέργεια του κοινού: μου έχει τύχει να βλέπω αυτό που έχω φτιάξει και να μοιάζει ότι διαρκεί 8 ώρες και άλλοτε να φαντάζει ως το πιο ανάλαφρο πράγμα του κόσμου.
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΑ ΠΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ένα έντονο πακετάρισμα της οικονομικής κρίσης με την ελληνική καλλιτεχνική παρουσία στο εξωτερικό στη μέχρι τώρα μικρή διαδρομή των Άλπεων στα φεστιβάλ. Εντάξει…
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ πολλοί παραγωγοί που ενδιαφέρονται για τα πρότζεκτ μου και οι κύριοι χρηματοδότες ταινιών, που είναι το Film Four και το BBC. Το ότι ήταν μεγάλη επιτυχία ο Κυνόδοντας στην Αγγλία, για το είδος του φιλμ που είναι, δεν είναι αποκομμένο απ’ το ενδιαφέρον που δείχνουν. Ο μηχανισμός υποστήριξης που υπάρχει εκεί για ολόκληρο το φάσμα του σινεμά δεν έχει καμιά σχέση με τον δικό μας. Είναι μεγάλη τύχη και θα ήταν βλακεία να το απορρίψω ή να το αγνοήσω.
ΤΗ ΜΙΖΕΡΙΑ με την οποία κάνουμε εδώ τις ταινίες προσπαθώ να μην την κρύψω αλλά να της επιτρέψω να εμπλουτίσει την ίδια την ταινία. Ένας απ’ τους βασικούς λόγους που κάναμε τις Άλπεις εδώ, χωρίς να έχουμε χρήματα, ήταν να μην προσπαθήσουμε να φαίνεται κάτι άλλο από αυτό που είναι τελικά. Με digital, με τους χώρους που μας δίνουν τσάμπα οι φίλοι μας…
ΕΓΩ ΔΕΝ ΓΡΑΦΩ-ΓΡΑΦΩ. Ο σεναριογράφος Ευθύμης Φιλίππου είναι πάντα παρών στα γυρίσματα. Πολλές φορές γυρίζουμε σκηνές που σκεφτόμαστε επιτόπου.
ΜΕ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ, κάθε φορά, μόλις τελειώσει η παράσταση, λέω πως δεν θα ξανασκηνοθετήσω,. Και μετά από 2-3 χρόνια μου περνάει η άρνηση. Το θέατρο μού δίνει την ευκαιρία να δουλέψω περισσότερο με τους ηθοποιούς. Το έργο το ψάχνω πάντα. Γενικότερα, δεν μου είναι πολύ ευχάριστο. Ωστόσο, ούτε και το σινεμά μού είναι τόσο ευχάριστο. (γελάει)
ΣΤΗΝ ΑΠΟΝΟΜΗ ΤΩΝ ΟΣΚΑΡ είχα δυο λόγους στην τσέπη μου και αν κέρδιζα, θα έλεγα κάτι άλλο, άσχετο. Αλήθεια. Όχι στα ελληνικά. Γενικά, ήθελα να πω κάτι που για μένα ήταν συγκινητικό δεδομένου ότι μια τέτοια ταινία δεν είχε καθόλου υπόψη της κάτι σαν τα Όσκαρ ούτε στην πιο τρελή της φαντασία. Αν σ’ το λέγανε, κάπως θα το σνόμπαρες και θα έλεγες πως εμείς δεν κάνουμε ταινίες για τα Όσκαρ. Υπάρχει ειρωνεία κι αντίστιξη σε αυτό: ότι αν σ’ το έλεγαν θα το έφτυνες, ως είδος, κι από την άλλη φτάνεις εκεί κι αισθάνεσαι τόσο συγκινημένος και μικρός που συμβαίνει αυτό το πράγμα, που είναι κάπως για την τέχνη, το σινεμά, και για το τι θεωρεί ο καθένας ότι είναι τέχνη ή όχι. Είναι πολύ περίεργο το συναίσθημα.
ΕΧΩ ΑΤΖΕΝΤΗΔΕΣ στην Αμερική. Είχα επικοινωνήσει πριν και όταν ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα του Κυνόδοντα, τους έκλεισα κανονικά. Υπάρχουν πράγματα που είναι ενδιαφέροντα, αλλά είναι δύσκολο να συμβεί. Στην αρχή είπα πως θα έχει πλάκα να κάνω μια ταινία εκεί. Στη συνέχεια, όταν διαβάζεις τα σενάρια, γνωρίζεις τους παραγωγούς, καταλαβαίνεις πόσο εύκολα μπορεί να χαθεί ο έλεγχος, να κάνεις κάτι που δεν έχει καθόλου ενδιαφέρον και να καταντήσεις να κάνεις ένα τεράστιο διαφημιστικό επί έναν χρόνο. Όποτε διαβάζω ένα σενάριο που με ιντριγκάρει, οι ατζέντηδες μού λένε, «αυτό έχει “πεθάνει” και δεν θέλει να το κάνει κανένας. Έχει κολλήσει γιατί δεν είναι αρκετά εμπορικό». Συνήθως αυτά διαλέγω. (γελάει)
ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ τις αμερικανικές τηλεοπτικές σειρές, το ενδιαφέρον είναι να θέσεις εσύ το ύφος του σίριαλ, με τον πιλότο και τα δυο πρώτα επεισόδια, ας πούμε. Αλλιώς είναι κάτι σαν trafficking. Πέρα από εμπειρία και χρήματα, δεν είναι και τίποτε, και δεν είναι προτεραιότητά μου. Εκεί τα έχουν χωρισμένα: άλλοι κοιτάζουν τα τηλεοπτικά σενάρια και άλλοι τις ταινίες. Στην εταιρεία CAA, όπου είμαι, ασχολείται διαφορετικό τμήμα με την τηλεόραση. Επίσης, ενώ πίστευα πως θα ήταν σχετικά εύκολο να σκηνοθετήσω κάπου ένα επεισόδιο, τελικά απαιτείται πολύς χρόνος. Δεν είναι απλή διαδικασία να μπεις και να γυρίσεις δυο επεισόδια.
ΜΟΥ ΕΧΟΥΝ ΔΩΣΕΙ μερικά σενάρια για τηλεταινίες να κοιτάξω. Δραματικά. Με στοιχεία θρίλερ. (γελάει)
ΠΟΤΕ ΔΕΝ Μ' ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ν’ απαντήσω σε κείμενα (σ.σ., εννοώντας ένα πρόσφατο άρθρο στην εφημερίδα «Το Βήμα» που έθιγε μια πιθανή ομοιότητα του σεναρίου των Άλπεων μ’ ένα μυθιστόρημα). Το «Βήμα» έχει δει την ταινία; Όχι. Το έγραψε όμως, παρόλο που δεν έχει δει την ταινία. Σπαταλάς τόση ενέργεια με το ν’ απαντάς. Αλλά αυτό από μόνο του, δηλαδή ότι κάποιος κάθεται να γράψει χωρίς να έχει δει την ταινία, δείχνει τη φύση αυτού του πράγματος, γιατί το κάνει κάποιος. Από εκεί και πέρα, το να βγω και ν’ απαντήσω είναι χαμένος χρόνος.''
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου